Gaze

Gaze...

  در میان رویاها سرزمینی نهفته از عشق توصیف می شد؛ ماهتابی که پیامد صلت سرود دل های صاف و بی آلایش زمینی بود که در انعکاس آن آدمی می توانست دستان خویش را از گناهان بشوید و دوباره در قاب نوزادی به آن ب Gaze...ادامه مطلب

پیشه ام عاشقى است هر روز گوشه اى نشسته، ثانیه مى شمارم ثانیه هاى نبودنت را ثانیه هاى ندیدنت را ثانیه هاى بى تو را مى شمارم بى اشتیاق. من میان ماندن و نخواندن و پریدن و پروانه شدن پرواز را به نا کجاى آسمان ها پر گشودم و چه درد مدامى است غمِ بى پیله گى. من از ارزو تهى مانده ام من از این اوجِ بى انتهاى غریبِ مردم کُش من از این کوچِ بى کوچه ى مبهوت میترسم و مرا ردّ آشیانه زدن دشوار است در این دریاى م Gaze...ادامه مطلب

هیچ شروع تمدن است،تمدنی که در آن ارزش ها با حضور ساطع دگرگونی بشر پا به فراموشی گذاشته اند و من ((هیچی)) ابدی در این شکل انسانی دیگر به عنوان یک فرد در توهم تمدن ابندایی اش جای دارد تا خویش را فرای خود دریابم.
حال تمامی تعاریفی که برای انسان ها می شود از دریچه من هرگز عبور نخواهد کرد.از این رو،نه با کسی موافقت نه مخالفت خواهم کرد زیرا وجودی که نباشد نیازی به این دو مسئله برای اثباتش ندارد.

Gaze...

لحظات شاد کجای سایه ام ایستاده اید؟ که با نگاه هر هرزه ی ممتد بر لب به پهنای سپید بلورین دعوت بر تن بر رگ شاید سفیدی چشمان گشاده بر حرف چنان صغیر بر گام کشیده اید لبخند، صورتی که هر شامگاه متغییرترین پوست من است که با دژ تبسم فاحشگان سایه پوش می شکند آری چنان خورد و ناهمگن که تکه ای از من برای (گ Gaze...ادامه مطلب

Gaze...

امتداد لجز شب در سپیدی  استخوان سوخته ی مرد میان باریک ترین آجرخانه با تَرکِ سالها  پشت عینک یاران به ستون سازه های کج می زند تیپا تا فرو ریزد ندای رسوایی قافلان ز گوش از منبرِ سنگِ تقدس و سَرابِ تحجر و ستون زمین به استعاره نعره ای نا به هنگام در گوش اش به طنین شیون قرارداد آیینه را از جام هستی زمان به غلظت بازتابش از شیون درد عشق  و  به جنون خواهش  باز می گرداند تبسم دندانه های پر رخوتِ این چنین گونه ها، مردمان! نبضِ این تبسم به کندی از شجره پارگی حضور به عکسِ و شناسنامه در فواصل زمان لبخندی ژکند به ما می زند (منظره خیره خدایگانِ بی هست نا فرجام در فرسایش زبان) و  زبان در جایگاه دهان به سکونت خیش در ظلمات کام  و سوگ افسار گسیخته اش در شب کپکِ لاجورد بی نشان زندگی را بسان عصای شکسته هدیه می دهد جای پا، ریشه کانون برگشت پذیر قوم ناهنجار از فراخنای آسیب تندیس جویده می شوند در شکل معبود در راه این زنده کشان به هیبت انسان در قالب مشبک نرده ها بی پاسخ از هلاکت نسل ها . و جغرافیا طعم دشنه را پذیرا نمی شود مگر با فنون باروت اتم، یعنی بمب نه سلول در جان و جان به حتم Gaze...ادامه مطلب

روزی انسان خداوند جهان خواهد شدو نیز خداوند سرنوشت خویشروزی ما مرگ را خواهیم میراندو آن روز دیگر به طبیعت اجازه نخواهیم دادکه ما را همچون زباله ای از خود بیرون براندما مخلوقیم یا خالقمخلوقی که خلق می کندخالقی که خواب می بیندرویایی که خلق می کند خویش رادستی منفرد، که خلق می کند اندام های بی اندام خویش رارویایی در رویارویایی در بیداریرویایی بدون کابوس عدمبدون شکنجه تحمل جداییو همه این هاتنها در فروغ تابناک ادراک انسانیکه چون شعله ور شودجهان را روشن می کند.و چون خاموش باشدجهان از مرگ مالامال استحتی اگر جسم زندگان تمامی جهان را انباشته باشد. حامد جهان بین Gaze...ادامه مطلب

نگاه من آن طرفی است که موجِ تبسم در خطوط ممتد به کمانی که اندوخته از آه است ،نگاه من از چشم بر نمیخیزد،از اجبار لحضه هاست.لحظه ای گریز به مصدر گذشته خود و پناه بردن به هجوم نقطه ها  تا شاید اندکی کوچک شوم ،شاید در خودم جا شوم و شاید جا به جا شوم بین خودم و سایه ام و در فواصل فورانِ فوری آهسته تر قرار گیرم در حاشیه کور سوی غبارِ فانوس ها و بی  حد و حدود بدوزم آتش را به فیتیله افکارم و پینکی خواهم زد بر کاروان کلماتم تا اندکی نگاهم از جای من بودن بر نخیزد و مکرر کَر شوم از این نگاه های  بی دوات.مرکبی خواهم ساخت تا واژگانم  از نگاهت بر خیزد و قلمم  کور شود تا Gaze...ادامه مطلب

به جنون نگار هر دستی طرح دستی کاغذِ شیار دار نقطه نقطه، افسار زهر و افشای حس در فراموش خانه جهان به موازات تو زیر پوست، زبری هستی و زیرکی کشنده نیستی، آویختگی آن چنان آشوب و  آن سرزدگی ساده نوعی بودن نوعی نیودن همین گونه راه می رود در خواب... Gaze...ادامه مطلب